My And Nasze Życie

Celien

Przepraszam ^^" Ale z tego zrozumiałam ze Poh nie przeżyje o0

Samanti · Dołączył: 19 Mar 2006 Posty: 252 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 1/5

fiii to jednak przezyje Very Happy

Moon · Gość

Celien

Silveri

ooo jak ty jesteś miła Smile

Celien

naprawde?

Silveri

no ^^

Celien

dzięki

Moon · Gość

Tak Cel i jej lamy są miłe ^^

Celien

<wzruszyła się>

Samanti · Dołączył: 19 Mar 2006 Posty: 252 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 1/5

xDDDDDDDDDD

Pohenix

Leżał na ziemi. Ramie obficie krwawiło, bolało go jak diabli. Na jego twarzy była krew, jednak nie jego własna. Tuż obok leżało wielkie cielsko barbarzyńcy, z którego ręki omal nie zginął. Tak, był żywy, a jego niedoszły kat martwy, zapewne to przez ten bełt we łbie, ale jak on się tam znalazł? Szelest, z daleka stawał się coraz głośniejszy, ktoś zmierzał w jego kierunku. Wstać i bronić się, czy poczekać? Wstał, wyciągnął sztylet z ramienia, co spowodowało kolejna fale bólu, na chwiejnych nogach stał i czekał się na zbliżającą się postać. Zawroty głowy, zbyt dużo krwi dziś wsiąkło w ziemie, jednak twardo stał i czekał na przybysza. Ciemna mgiełka stawała się coraz wyraźniejsza, w końcu mógł rozpoznać rasę postaci: drow! Uratowany przez ziomka. Drow zbliżał się do Pohenixa, aż wreszcie stanął z nim twarzą w twarz. Drow był już stary, jego włosy były siwe, a błysk w jego oczach był ledwie dostrzegalny. Zielone oczy, Pohenixowi wydawało się że już je widział, były identyczne jak jego matki, Leuru. Stary drow spojrzał na niego, jak jego matka w chwili gdy podrzynał jej gardło, po jego plecach przeszedł dreszcz. Ta twarzy nieznajomego, tuż pod okiem, na policzku była blizna, ciągnęła się aż pod ucho, Pohowi wydawało się że zna tego drowa...
Masz weź to – powiedział nieznajomy podając mu fiolkę napoju – wypij to poczujesz się lepiej
Dlaczego mi pomogłeś? – spytał bezceremonialnie Pohenix, nawet nie podziękował za uratowanie życia
Miałem swoje powody, a teraz musimy się pożegnać
Czekaj, mam kilka pytań
A wiec szukaj na nie odpowiedzi
Chce je usłyszeć od ciebie
Drow uśmiechnął się, sprawiał wrażenie że znał Pohenixa bardzo dobrze, mogło by się nawet zdawać że znał jego pytania
A więc pytaj
Kim jesteś i kto cię wysłał
Heh, kim jestem to już moja sprawa, a kto mnie wysłał, hmmm chyba nikt
Chyba a wiec powiedz mi...
Dość – przerwał mu stary drow – nie ma czasu na czcze rozmowy, masz ważne spotkanie
Tak ale.. ale skąd o tym wiesz? – rzeczywiście miał się spotkać wieczorem Silverymoon i Duratarem, jakaś kolejna wyprawa czy coś.
Powiem ci jedno młody drowie, zaufaj przyjacielowi
Ja nie mam przyjaciół – powiedział Pohenix nieco głośniej, ale opamiętał i nie krzyknął
Stary drow uśmiechnął się tylko, odwrócił się i ruszył swoja drogą.
Ej może mi chociaż powiesz jak się nazywasz? – zawołał za nim Pohenix
Drow zatrzymał się i odwrócił się do młodego elfa, włożył dłoń pod koszulkę i wyjął medalion na łańcuszku niewiele grubszym od włosa, na którym wisiał czarny kamień. Poczym szybko go schował i poszedł dalej. Pohenix osłupiał, odruchowo złapał dłonią za pierś, wyczuwając swój medalion, który dostał dawno temu od matki. Chciał zapytać starca skąd ma ten kamień, ale siwy drow już znikł z pola widzenia. Poh nie myślał długo o dziwnym drowie, miał się przecież spotkać z kompanami. Poszedł do karczmy w miasteczku, po drodze minął Elezjasza, który spoglądał na niego ze złością. Wkroczył do karczmy nikogo tam raczej nie było poza barmanem. Usiadł przy stoliku w kącie i czekał na Dura i Moon. Po chwili do karczmy weszła młoda elfka, znał już tą kobiete, spotkał ją dawno temu w jakiejś odległej krainie.
Cóż za dziwne spotkanie. Czyżby przeznaczenie? - spytała go elfka.
Wątpię, ale jeśli tak uważasz. Hmmm chyba nie jesteś z Lasów Naziemnych Elfów, chociaż wygladasz jakbyś była, więc kim jesteś skoro wierzysz w, heh, przenaczenie? – pytanie zbrzmiało kpiaco, sam nie wierzył w takie błachostki jak przepowiednie, przeznaczenie i temu podobne głupoty.
Kimś wychowywanym przez takich jak ty...
A to ciekawe, czyżbys znała jakiegos drowa? – raczej go to nie zaciekawiło, ale spytał mimo to.
Tak, ale niestety uległ strzasznemu wypadkowi-wypowiadając to zdanie zaśmiała się, jakby to było coś zabawnego.
A to przykre, przypuszczam że ty spowodowałaś ów wypadek, mi możesz powiedzieć
Tak, i co z tego? Tylko mi zawadzał. Ale żeby okazać mu czego się nauczyłam, po śmierci zjadłam jego serce. Było czarne jak jego plugawa twarz.-Zaśmiała się zlowieszczo i pociągneła duzy łyk wina.
Hmm ciekawe jakby smakowało serce człowieka, któregoś dnia się jednym poczęstuje... – mało go obchodził ten drow, dał się zabic przez naziemna elfke, więc musiałbyc jakims nieudacznikiem, w społeczności drowow nie ma na takich miejsca
Nagle kobieta skoczyła do barmana z nożem w ręku, chwilke później barman walał się po ziemi z nożem we łbie, przykry widok, ale taki barman może mieć jakieś wartościowe przedmioty
Chcesz spróbować?-Spytała kobieta drowa, zapewne chodziło o serce człeka
Nie, jestem właśnie po obiedzie, może kiedy indziej – naturlnie jeszcze nic nie jadł, a na serce przyjdzie jeszcze czas
Nie mów o tym nikomu bo będę musiała cie uśmiercić, a tego nie chcę, nie teraz przynajmniej – odgryzła kawałek jakiegoś mięsa i przeżuła
Tak tak – był wyraźnie rozbawiony, właściwie to dosyć często grożono mu śmiercią, ale prawie nikt nie mówił w tak lekceważący sposób, no nic jak będzie chciała go zabić no to się zobaczy kto na tym gorzej wyjdzie. Zerknał jeszcze ukradkiem na dziwną nieznajomą, która właśnie wychodziła. Drow podszedł do barmana, zabrał wszystko co mogło mieć wartość i kilkoma kopami upchnął nieszcześnika pod ladą.
Jakiś czas później w karczmie zjawili się Moon i Dur. Żadne z nich nic nie powiedziało na temat barmana, choć na ścianie była spora plama krwi. Razem w trojkę zaczęli omawiać cel kolejnej wyprawy, tym razem mieli się udać do Anntilium. Mało go to obchodziło, gdyż Duratar obiecał, że będzie tam dużo pieniedzy.

Ellsara

fajne....i wiesz chyba dlaczego... Smile

Pohenix

^^ mi sie podoba takie nawiazywanie i przeplatanie roznych historii

Duratar

Poh, ty jesteś genialny Very Happy

muszę dokończyć moje opo, żebyś miał o czym pisać Very Happy